Γεννημένος στο Τουπέλο του Μισισίπι, στις 8 Ιανουαρίου 1935, ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας με τον δίδυμο αδελφό του να πεθαίνει στη γέννα. Ως φόρο τιμής για τον πρόωρο χαμό του αδελφού του επέλεξε να χρησιμοποιεί το όνομα Άρον, που προέρχεται από το Γκάρον, το όνομα που θα δινόταν στον αδελφό του.

«Όταν ήμουν μικρός, πάντα με έβλεπα σαν ένα ήρωα από κόμικς ή ταινία και μεγάλωσα πιστεύοντας αυτό το όνειρο».

Το 1948 η οικογένεια θα μετακομίσει στο Μέμφις του Τενεσί και ο δεκατριάχρονος τότε Έλβις θα αρχίσει να συχνάζει στις Συνάξεις του Θεού, όπου θα έρθει σε επαφή με τη γκόσπελ και τη μπλουζ μουσική, από τις οποίες και επηρεάζεται.

Η αρχή της καριέρας

Αφού ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του, αρχίζει να κάνει διάφορες δουλειές για να εξασφαλίσει τα προς το ζην με τις 18 Ιουλίου 1953 να αποτελούν το εναρκτήριο λάκτισμα για τη μετέπειτα μουσική του καριέρα.

Τότε ο Πρίσλεϊ θα ηχογραφήσει τα πρώτα του τραγούδια με τίτλο «My Happiness» και «That's When Your Heartaches Begin» στη Sun Studios, σινγκλ ,το οποίο και θα χαρίσει στη μητέρα του, ως δώρο για τα γενέθλια της. Ένα χρόνο μετά, θα επιστρέψει και πάλι στην ίδια δισκογραφική, στις 4 Ιανουαρίου 1954, για να ηχογραφήσει τα τραγούδια «I'll Never Stand in Your Way» και «It Wouldn't Be the Same Without You».

Μετά την κυκλοφορία των πρώτων του δίσκων, ο ιδιοκτήτης του στούντιο τον καλεί για ένα δοκιμαστικό , το οποίο παρά τις αρχικές εκτιμήσεις, έγινε επιτυχία, όπως και το δεύτερο, δυο μήνες αργότερα.

Πολύ σύντομα, η καριέρα του εκτοξεύεται στα ύψη και τον Ιανουάριο του 1956 εμφανίζεται με άλλους ανερχόμενους καλλιτέχνες στην εκπομπή Stage Show, για μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Κατακτώντας τη μουσική σκηνή

Σταθμός για την καριέρα του υπήρξε η γνωριμία του με τονΤομ Πάρκερ, ο οποίος τον μεταφέρει από την Sun Studios σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία της εποχής, την RCA Records. Το πρώτο του σινγκλ στο νέο του μουσικό σπίτι θα πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα και θα εκτοξεύσει τη φήμη του εικοσάχρονου τότε Πρίσλεϊ.

Προκειμένου να τον προωθήσει, ο Πάρκερ κλείνει συμβόλαιο συνεργασίας με μια κινηματογραφική εταιρία, με αποτέλεσμα ο Πρίσλεϊ να αρχίσει να παραμελεί την αμιγώς μουσική του καριέρα και να γίνεται διασκεδαστής για όλη την οικογένεια, παίζοντας σε μιούζικαλ και εμφανιζόμενος σε τηλεοπτικά σόου.

Κινηματογραφικά εμφανίστηκε σε τριανταμία ταινίες, με τις περισσότερες να γίνονται αμέσως επιτυχίες, με χαρακτηριστικότερες τις: «Love Me Tender», «Viva Las Vegas», «King Creole» και «Jailrock House».

Η επιστροφή στη μουσική σκηνή

Μετά από την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, για την οποία έλαβε, τιμητικά, τον βαθμό του λοχία, ο Πρίσλεϊ θα επιστρέψει στα μουσικά του καθήκοντα, τα οποία, βέβαια, από το 1968 και μετά παραμελεί συστηματικά για χάρη της μεγάλης οθόνης.

«Σίγουρα έχασα τη μουσική μου κατεύθυνση στο Χόλιγουντ. Τα τραγούδια μου παράγονταν μαζικά, σαν ιμάντες μεταφορών, όπως ακριβώς και οι περισσότερες ταινίες μου».

Οι ταινίες που γυρνάει, αν και αρκετά κερδοφόρες, δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη συνεισφορά στη μουσική, με τον ίδιο να είναι φανερά απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του.

Έχοντας σχεδόν μια δεκαετία να εμφανιστεί σε ζωντανή παράσταση, ο Πρίσλεϊ αποφασίζει να γυρίσει μια μαγνητοσκοπημένη συναυλία, η οποία μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και αργότερα κυκλοφόρησε σε άλμπουμ από την RCA.

Η μουσική του επιστροφή το 1968 ήταν άκρως επιτυχημένη. Στις ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά από το Λας Βέγκας και έπειτα σε όλες, σχεδόν, τις πολιτείες των Η.Π.Α. οι θεατές σημείωσαν αριθμό-ρεκόρ θεατών, με τον βασιλιά της ροκ να φτάνει, έπειτα από εφτά χρόνια, στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard με το τραγούδι «Suspicious Minds» .

«Έμαθα πόσο σημαντικό είναι το να διασκεδάζεις τον κόσμο και να τους δίνεις ένα λόγο να έρθουν να σε δουν να παίζεις».

Η μεγάλη του δημοτικότητα θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά, το 1973, όταν μια από τις συναυλίες του στη Χαβάη, που θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω δορυφόρου σε όλο τον κόσμο, θα την παρακολουθήσουν περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές.

Η πτώση του «βασιλιά»

Μετά το διαζύγιο του από τη σύζυγο του Πρισίλα Πρίσλεϊ - Μπολιέ, το 1973, ο Πρίσλεϊ αρχίζει να παίρνει αμφεταμίνες, για να μένει ξύπνιος και υπνωτικά για να κοιμάται, φάρμακα που επηρέαζαν τη συμπεριφορά του και την απόδοσή του στη σκηνή. Πολλές συναυλίες του θα ακυρωθούν γιατί δεν ήταν σε θέση να παρουσιαστεί στο κοινό του, ενώ σε άλλες η απόδοσή του είναι κατώτερη του μετρίου.

«Έχω πολύ περισσότερα λεφτά απ' όσα θα μπορούσα να ξοδέψω, έχω χιλιάδες θαυμαστές εκεί έξω, και πολλούς ανθρώπους που λένε ότι είναι φίλοι μου. Παρ' όλα αυτά είμαι ο πιο δυστυχισμένος νέος άνθρωπος που έχεις δει».

Παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, ο Πρίσλεϊ θα συνεχίσει τις συναυλίες και τα νέα άλμπουμ για τα επόμενα χρόνια, έχοντας γίνει μια καρικατούρα που δεν θύμιζε σε τίποτα τον βασιλιά της ροκ που ήταν κάποτε. Αρκετές από τις συναυλίες δεν δόθηκαν, ενώ σε πολλές το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου, δίνοντας την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολη, στις 26 Ιουνίου 1977.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Αυγούστου 1977, ο Πρίσλεϊ θα βρεθεί νεκρός από τη μνηστή του Τζίντζερ Όλντεν, στο κτήμα του στο Μέμφις του Τενεσί, σε ηλικία 42 ετών. Ο θάνατος του θα αποδοθεί σε καρδιακή αρρυθμία λόγω μεγάλης δόσης ναρκωτικών ουσιών και η κηδεία του θα αποτελέσει εθνικό γεγονός.

Η εμπλοκή του προσωπικού του γιατρού

Ο Τζορτζ Νικολόπουλος υπήρξε προσωπικός γιατρός του Πρίσλεϊ για δώδεκα χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων, τον συνόδευε σε όλες του τις περιοδείες.

Σύμφωνα με τα κατά καιρούς δημοσιεύματα, ο Νικολόπουλος φέρεται να του είχε χορηγήσει περισσότερες από δέκα χιλιάδες δόσεις αμφεταμίνης και ηρεμιστικών χαπιών, τα οποία, έφθειραν σιγά σιγά την υγεία του τραγουδιστή.

Αν και η ιατρική έρευνα απέδειξε πως ο γιατρός δεν ευθυνόταν για τον θάνατο, οι θαυμαστές του Πρίσλεϊ τον κατηγορούσαν, με πολλές φορές να τον απειλούν πως θα τον σκοτώσουν.

Μάλιστα, τον Σεπτέμβριο του 1977 και ενώ ο Νικολόπουλος βρισκόταν στο γήπεδο στο Μέμφις για να παρακολουθήσει έναν αγώνα, ξαφνικά, μια σφαίρα καρφώθηκε στον ώμο του, με τον δράστη να μην ταυτοποιείται ποτέ, παρά την πεποίθηση του Νικολόπουλου πως ήταν κάποιος εξαγριωμένος θαυμαστής του Έλβις.

Ο Νικολόπουλος δεν σταμάτησε ποτέ να ισχυρίζεται πως οι ουσίες που χορηγούσε στον Πρίσλεϊ ήταν εικονικές, προκειμένου να του δίνουν την ψευδαίσθηση της ηρεμίας ή της υπερδιέγερσης που του προκαλούσαν τα φάρμακα που προμηθευόταν.

Ο Έλβις και οι Beatles

Η διαμάχη ανάμεσα στο βρετανικό συγκρότημα και τον Αμερικανό σταρ φέρεται να ξεκίνησε το 1965, έπειτα από τη συνάντηση των μουσικών στο σπίτι του Πρίσλεϊ στο Μπελ Ερ.

Αφορμή στάθηκε ένα επιτραπέζιο φωτιστικό με σύνθημα υποστήριξης προς τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, τον οποίον ο Τζον Λένον, όντας αντίθετος με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, θεωρούσε υπεύθυνο για τους θανάτους αθώων ανθρώπων.

Έπειτα από μια λεκτική μονομαχία ανάμεσα στον Λένον και τον Πρίσλεϊ αναφορικά με τις υποκριτικές και μουσικές ικανότητες του καθενός, οι σχέσεις ανάμεσα τους ήταν τεταμένες, με τον Πρίσλεϊ να τους χαρακτηρίζει πολλάκις «πρεζάκια» και «απειλή για το αμερικανικό πνεύμα», προσπαθώντας, παράλληλα, να πετύχει την απέλασή τους, κάτι το οποίο, βέβαια, δεν κατάφερε ποτέ.

Ωστόσο, τόσο ο Τζον Λένον όσο και ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ ουδέποτε αμφισβήτησαν δημόσια τον Πρίσλεϊ, ενώ αντίθετα έχουν δηλώσει: «Πριν από τον Έλβις δεν υπήρχε τίποτε».