Γεωργία Βασιλειάδου: «Θέλω να φύγω με ζήτω κι όχι με γιούχα»

• Παναγιώτα Απέργη - 20 Μαρτίου 2022

Η Γεωργία Αθανασίου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1897, στην Αθήνα, σε μια οικογένεια με δέκα παιδιά. Αργότερα η ίδια άλλαξε το πατρικό της σε Βασιλειάδου, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι και την υποκριτική, ώστε να ακολουθήσει την καλλιτεχνική πορεία που ήθελε, χωρίς να εκθέτει τους δικούς της, σύμφωνα με τα ήθη της εποχής.

Προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της, μετά τον θάνατο του πατέρα της, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο σε μικρή ηλικία και να εργαστεί σε διάφορα εμπορικά καταστήματα. Παρά τη φτώχεια, τις συνεχείς απώλειες, τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και τα ταμπού της εποχής, η «κωμικιά των κωμικών ω κωμικιά!», όπως συνήθιζε να τη χαρακτηρίζει ο Κώστας Χατζηχρήστος, σπούδασε φωνητική μουσική στη Γεννάδιο Σχολή και έκανε την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση, το 1922, ως μέτζο σοπράνο στη χορωδία του Θεάτρου Ολύμπια, στην όπερα του Βέρντι «Ο Ερνάνης».

Αν και εμφανίστηκε σε διάφορες όπερες, μεταπήδησε στο θέατρο, όταν η Μαρίκα Κοτοπούλη την είδε να παίζει και της πρότεινε να προσληφθεί στο θίασό της λέγοντάς της: «Εδώ είσαι ένα διαμάντι κρυμμένο στα κάρβουνα. Θα σε πάρω εγώ, να σε βγάλω όξω». Έτσι, έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο το 1925, αποτελώντας μάλιστα μήλον της έριδος ανάμεσα στις σπουδαίες κυρίες του θεάτρου Κυβέλη και Μαρίκα Κοτοπούλη που τη διεκδικούσαν για το θίασό τους. Όταν πρωτοβγήκε στο θέατρο και μέχρι να καθιερωθεί, πέρασε δύσκολες στιγμές, όμως, τα κατάφερε, γιατί το ταλέντο της ήταν αδιαμφισβήτητο.

Το 1932 μεταπήδησε στον θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, όπου έμεινε μέχρι το 1935, όταν, έπειτα από έναν αποτυχημένο γάμο, αποφάσισε να αποσυρθεί από τον κόσμο του θεάματος και να αφοσιωθεί στην ανατροφή της μικρής της κόρης. Και ενώ είχε αποφασίσει να μείνει μακριά από τον καλλιτεχνικό χώρο, το 1939, ο Αλέκος Σακελλάριος που έψαχνε για μια λαϊκή γυναίκα για έναν μικρό ρόλο στη μουσική κωμωδία «Τα Κορίτσια της Παντρειάς», της έδωσε την ευκαιρία. Έτσι, ξεκίνησε η δεύτερη λαμπρή καριέρα για τη σπουδαία Γεωργία Βασιλειάδου, που έμελλε να μπει στο πάνθεον των Ελλήνων κωμικών.

Η Βασιλειάδου σχεδόν αμέσως καθιερώθηκε ως καρατερίστα, πρωταγωνιστώντας σε πολλές κινηματογραφικές και θεατρικές επιτυχίες. Μάλιστα, ως συνθιασάρχης με τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Νίκο Ρίζο (1962 -1965) έπαιξε στα έργα «Γαμπροί της ευτυχίας», «Νεόπλουτοι», «Γυναικούλα μας»,«Εραστής έρχεται» και «Πέντε λεπτά από την Ομόνοια», με τη χημεία τους να είναι ολοφάνερη στο κοινό.

Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα πρωταγωνίστησε σε ιδιαίτερα δημοφιλείς κωμωδίες, όπως «Το Στραβόξυλο», «Η ωραία των Αθηνών», «Η θεία από το Σικάγο», όπου γνώρισε την απόλυτη αποθέωση, «Η κυρά μας η μαμή», «Ο θησαυρός του μακαρίτη», στην οποία τραγούδησε για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία, «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός» κ.ά..

Το κοινό τη λάτρευε, όπως επίσης και οι επιθεωρησιογράφοι, οι οποίοι έβρισκαν πάντα κάποιο νούμερο να της γράψουν, μέσα από το οποίο η Βασιλειάδου δεν δίσταζε να σατιρίσει ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό της και κυρίως την «ομορφιά» της, πράγμα που έκανε το κοινό να γελάει με την ψυχή του. Κάποτε ο Νίκος Τσιφόρος της είχε πει: «Βρε Γεωργία το σκέφτηκες ποτέ να κάνεις πλαστική προσώπου;» , με εκείνη να του απαντά: «Κι εσύ σκέφτηκες ότι τότε οι κωμωδίες σου θα πήγαιναν στράφι;».

Μετά την εμφάνισή της στη σειρά «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», η Βασιλειάδου επέλεξε να αποσυρθεί, όταν ακόμα βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της, καθώς θεώρησε πως είχε κάνει τον κύκλο της τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. «Θέλω να φύγω με ζήτω και όχι με γιούχα», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Η σπουδαία Γεωργία Βασιλειάδου πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980 και κηδεύτηκε ένα βροχερό πρωί, με πολύ κρύο, παρουσία λίγου κόσμου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Πηγή φωτογραφιών: Finos Film