O Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ (1 Απριλίου 1809 - 4 Μαρτίου 1852), ο πατέρας του ρεαλισμού, υπήρξε ένας βαθιά πρωτοπόρος συγγραφέας, με τα έργα του να διακρίνονται για τη διεισδυτικότητα, το λυρισμό και το χιούμορ που αποπνέουν, όπως επίσης και για την κοινωνική αλλοτρίωση, τη στηλίτευση της γραφειοκρατίας, του τσαρικού καθεστώτος, της Ορθόδοξης εκκλησίας και της πολιτικής απαξίωσης των απλών ανθρώπων. Οι ήρωές του, αν και έχουν μερίδιο ευθύνης στην κοινωνική σήψη, αντιμετωπίζονται με συμπόνια και συχνά αφήνονται από αδυναμία να παγιδευτούν στα γρανάζια του συστήματος.

Μερικά από τα γνωστότερα έργα του, πεζά και θεατρικά, είναι τα εξής: «Νεκρές ψυχές», «Η μύτη», «Το παλτό», «Ο επιθεωρητής», «Τα παντρολογήματα», «Οι παίκτες» κ.ά..

O Μίλαν Κούντερα (1 Απριλίου 1929 – σήμερα), δημιουργός αρκετών λογοτεχνικών αριστουργημάτων, συνήθιζε να εναλλάσσει τη γραφή του μεταξύ του ονείρου και της σκέψης, της ποίησης, της φιλοσοφίας και της πρόζας, απαντώντας σε ερωτήματα που διαχρονικά απασχόλησαν τον άνθρωπο. Όπως είναι γνωστός, επιμελείται προσωπικά όλες τις γαλλικές μεταφράσεις των βιβλίων του, προσδίδοντάς τους ισχύ πρωτοτύπου και όχι μεταφρασμένου έργου.

Μερικά από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι: «Το αστείο», «Η ζωή είναι αλλού», «Το βαλς του αποχαιρετισμού», «Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης», «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», «Η αθανασία», όπως επίσης η συλλογή διηγημάτων «Κωμικοί έρωτες» και τα δοκίμια «Η τέχνη του μυθιστορήματος», «Προδομένες διαθήκες» κ.ά..

O Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (2 Απριλίου 1805 – 4 Αυγούστου 1875), πασίγνωστος για τα παιδικά παραμύθια του, αν και αρχικά ήθελε να γίνει ηθοποιός και πήγε στην Κοπεγχάγη αναζητώντας την τύχη του, τελικά στράφηκε στη συγγραφή, δημιουργώντας φτωχούς και αδικημένους ήρωες, με ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο και μεγαλοψυχία. Στα έργα του συνήθιζε να απεικονίζει ρεαλιστικά τη ζωή της μικροαστικής τάξης των πόλεων, προσδίδοντάς τους δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα.

Μερικές από τις ιστορίες του «μεγαλύτερου παραμυθά» είναι: « Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Το ασχημόπαπο», «Ο Mολυβένιος Στρατιώτης», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Η Τοσοδούλα», «Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα» κ.ά.. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν βραβεύθηκε με πολλές τιμητικές διακρίσεις, ενώ η Δανία έχει καθιερώσει το «Βραβείο Άντερσεν» για το καλύτερο έργο στην παιδική λογοτεχνία.

O Εμίλ Ζολά (2 Απριλίου 1840 – 28 Σεπτεμβρίου 1902), ένας από τους κορυφαίους κοινωνικούς μυθιστοριογράφους της γαλλικής λογοτεχνίας, που αρχικά εργάστηκε ως υπάλληλος σε ένα εκδοτικό οίκο στο Παρίσι, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Τα πρώτα του μυθιστορήματα δεν τα πρόσεξε κανένας, αλλά το έργο με το οποίο έκανε αισθητή την παρουσία του στους γαλλικούς φιλολογικούς κύκλους και αναδείχτηκε ως ένας από τους κυριότερους και εμβληματικότερους ηγέτες του νατουραλισμού ήταν η «Τερέζα Ρακέν». Υποψήφιος δυο φορές για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Ζολά ασχολήθηκε με πάθος με την πολύκροτη δικαστική υπόθεση Ντρέιφους, δημοσιεύοντας, μάλιστα, το «Κατηγορώ», με το οποίο υπερασπίστηκε με θάρρος τον αθώο λοχαγό Ντρέυφους και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για την απόδοση της δικαιοσύνης.

Άλλα σπουδαία έργα του είναι τα: «Νανά», «Ζερμινάλ», «Το ανθρώπινο κτήνος», «Τέσσερα Ευαγγέλια», «Κύκλος μυθιστορημάτων - Οι Ρουγκόν Μουρέ» κ.ά..

O Σαρλ Μπωντλαίρ (9 Απριλίου 1821– 31 Αυγούστου 1867) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γαλλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και ένας από τους βασικότερους Γάλλους Συμβολιστές. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπέστη δριμεία κριτική για τα γραπτά και τη θεματική του, άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνεύμα της Παρακμής, με το έργο του «Τα Άνθη του Κακού» να προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις που ο Μπωντλαίρ καταδικάστηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς.

Στο έργο του κατόρθωσε να συνυφάνει την ομορφιά και τη σατανική κακία, τη βία και την ηδονή, τη φρίκη και την έκσταση, τη μελαγχολία και το σκοτεινό χιούμορ, τη νοσταλγία και την αίσθηση της κατάρας που κατατρέχει το ανθρώπινο είδος. Η γραφή του επηρέασε πολλούς συγχρόνους και μεταγενέστερους ομοτέχνες του, μεταξύ των οποίων τον Κ. Π. Καβάφη και τον Κ. Γ. Καρυωτάκη.

O Σάμιουελ Μπέκετ (13 Απριλίου 1906 – 22 Δεκεμβρίου 1989), στενός φίλος του συγγραφέα Τζέιμς Τζόις, ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου: ποίηση, δοκίμιο, μυθιστόρημα, θέατρο. Το 1929, δημοσίευσε το πρώτο του έργο, ένα κριτικό δοκίμιο με τίτλο «Ντάντε..Μπρούνο..Βίκο..Τζόις..», και το 1930 μια μονογραφία για τον Μαρσέλ Προυστ. Κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ο Μπέκετ συμμετείχε στη Γαλλική Αντίσταση και για τη δράση του τιμήθηκε με το Μετάλλιο Αντίστασης και το Σταυρό του Πολέμου από τη γαλλική κυβέρνηση, ενώ το 1969 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Είναι ευρύτερα γνωστός για τα θεατρικά έργα, «Περιμένοντας τον Γκοντό», «Τέλος του παιχνιδιού», «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ», , αλλά και τα πεζά η τριλογία «Μολλόυ», «Ο Μαλόν πεθαίνει», «Ο ακατονόμαστος», «Πρώτος έρωτας», «Ο ερημωτής»κ.ά..

O Ζακ-Ανατόλ-Φρανσουά Τιμπό (16 Απριλίου 1844 – 12 Οκτωβρίου 1924), τακτικός συνεργάτης στα περιοδικά «Σφαίρα» και «Εικονογραφημένο Σύμπαν», σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το έργο του «Το κρίμα του Σιλβέστερ Μπονάρ», ενώ ακολούθησαν: «Το ψητοπωλείο της Βασίλισσας Πεντώκ», «Η εξέγερση των αγγέλων», «Θαΐς», «Οι θεοί διψούν», «Το νησί των πιγκουίνων» κ.ά.

Μετά το 1900, τα περισσότερα έργα του εξέφραζαν τους κοινωνικούς προβληματισμούς του, με την πλειονότητα αυτών, εξαιτίας του αντιθεοκρατικού πνεύματός του, να μπαίνουν στη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας.

Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών από το 1896, ο Ανατόλ Φρανς στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε γίνει «πρέσβης» των γαλλικών γραμμάτων και είχε έρθει στην Ελλάδα, ενώ, το 1919, αναγορεύτηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Τρία χρόνια αργότερα, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Σαρλότ Μπροντέ (21 Απριλίου 1816 – 31 Μαρτίου 1855), η μεγαλύτερη από τις διάσημες αδελφές Μπροντέ, μαζί με τα αδέλφια της, άρχισαν να γράφουν για τη ζωή και τα έργα των κατοίκων των φανταστικών βασιλείων τους: η Σαρλότ και ο Μπράνγουελ για το βασίλειο της Άνγκρια, η Έμιλι κι η Άννα για το βασίλειο του Γκόνταλ.

Κατά τη διάρκεια της ζωής της, έγραψε τα μυθιστορήματα «Ο Καθηγητής», «Τζέιν Έιρ», «Σίρλεϊ», «Βιλέτ», , τα οποία αρχικά δεν γνώρισαν μεγάλη ανταπόκριση από τους κριτικούς. Στα μυθιστορήματά της κυριαρχούν το πάθος, η δίψα για ζωή, η φιλοδοξία και ο αγώνας για επιβίωση, για αγάπη, για συντροφικότητα, ενώ όλα χαρακτηρίζονται από έντονο ρομαντισμό και λυρισμό και είναι κυρίως εμπνευσμένα από τις προσωπικές της εμπειρίες.