Ξενοδοχείο Βιέννη, ένα πολυτελές ξενοδοχείο

Το Ξενοδοχείο «Βιέννη», που βρισκόταν στην οδό Εγνατία, στην πλατεία Δημοκρατίας,θεωρούνταν ένα από τα καλύτερα και πολυτελέστερα ξενοδοχεία του μεσοπολέμου, τοοποίο φιλοξένησε πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες της εποχής, όπως λ.χ. ο ΒασίληςΤσιτσάνης και ο Μάρκος Βαμβακάρης. Επιπλέον, σύμφωνα με μαρτυρίες πουδιασώζονται ως σήμερα, το ξενοδοχείο αποτέλεσε πόλο έλξης πολιτικών, οι οποίοι τοεπέλεγαν ως χώρο προεκλογικών ομιλιών τους.

Το ξενοδοχείο, ιδιοκτησία του Κωνσταντίνου Μανώλα, ξεκίνησε να κτίζεται το 1925 απότον αρχιτέκτονα Γιάννη Καμπανέλλο, σύμφωνα με τις γενικές αρχές οργάνωσης ενόςνεοκλασικού έργου, σε μια περιοχή, η οποία, ήδη από το 1880, είχε καθιερωθεί ωςεμπορικός δρόμος, και ολοκληρώθηκε το 1931. Συγκεκριμένα, το κτίριο χτίστηκε εκείόπου κάποτε υπήρχε ο βυζαντινός ναός της Αγίας Κυριακής, ο οποίος μετά την άλωσητης Θεσσαλονίκης, το 1430 από τους Οθωμανούς, μετατράπηκε στο τέμενοςΜπουρμαλί Τζαμί και μετά την απελευθέρωση της πόλης, το 1912, λειτούργησε εκ νέουσαν εκκλησία, που κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917.

Τα αρχικά σχέδια του Καμπανέλλου ήταν να δημιουργήσει ένα κτίριο δύο μόνο ορόφων,αλλά τελικά προέβη σε ανέγερση τριών ορόφων, με πενήντα πέντε δωμάτια, καθώς,σύμφωνα με τις τότε πολεοδομικές διατάξεις, το ένα τρίτο του οικοπέδου έπρεπε ναμείνει άκτιστο. Αρχιτεκτονικά, το σχέδιο που επιλέχτηκε ήταν η απόλυτη συμμετρία , ητοποθέτηση ζωνών και ιωνικών επίκρανων, η πρόσοψη με τεχνική ροκοκό και ηανάγλυφη διακόσμηση της κεντρικής εισόδου.

Στη διάρκεια της Κατοχής, κατά τα έτη 1941 έως 1944, το ξενοδοχείο χάνει την παλιάτου αίγλη, επιτάσσεται από τον Γερμανικό Στρατό και γίνεται φρουραρχείο, ενώ στεγάζεικαι τα τάγματα ασφαλείας του Δάγκουλα, του συνεργάτη των γερμανικών δυνάμεων,γνωστού και ως «δράκου της Θεσσαλονίκης», με τα υπόγειά του να μετατρέπονται σεχώρο κολαστηρίων.

Μετά την απελευθέρωση της πόλης, στις 30 Δεκεμβρίου 1944, από τις δυνάμεις τουΕ.ΛΑ.Σ., το ξενοδοχείο φιλοξένησε, για λίγο καιρό, το στρατηγείο των απελευθερωτών,αν και μετά επαναλειτούργησε, ως το 1965, ως ξενοδοχείο.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, άρχισαν να προκαλούνται τριγμοί ανάμεσα στους είκοσιιδιοκτήτες , αναφορικά με την πώληση του κτιρίου στο δημόσιο, με αποτέλεσμα τοπάλαι ποτέ «χλιδάτο» ξενοδοχείο να εγκαταλειφθεί πλήρως, να χάσει την παλιά τουδόξα και να καταλήξει να χρησιμοποιείται μονάχα το ισόγειο, το οποίο φιλοξενούσε μιασειρά καταστημάτων, αφού οι τρεις υπόλοιποι όροφοι σφραγίστηκαν.

Το 1994, το κτίριο αγοράστηκε από τον Αθανάσιο Μαντά στο πλαίσιο τηςαναδιαμόρφωσης της πόλης, ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και ανακαινίστηκε, έναντιτου ποσού του 1 δισεκατομμυρίου δραχμών, ενώ το 1997 αποκτά άλλον έναν όροφοκαι παίρνει τη μορφή που έχει και σήμερα.