Γυναικεία Μαγιό: Η εξέλιξή τους μέσα στον χρόνο

• Παναγιώτα Απέργη - 16 Ιουλίου 2023

Τον 18ο αι. το θαλάσσιο μπάνιο έγινε μια δημοφιλής δραστηριότητα, με οφέλη για την υγεία, αλλά όχι ιδιαίτερα θηλυκή. Για το μπάνιο η γυναίκα έπρεπε να φορά φαρδιά φορέματα, άνετα στο νερό, που έμοιαζαν με μανδύα και ακριβώς πάνω από το στρίφωμά τους είχαν σε κάθε τέταρτο του φορέματος μικρά μολύβδινα βάρη που δεν το επέτρεπαν να επιπλέει, ενώ ταυτόχρονα και ταυτόχρονα διασφάλιζαν τη σεμνότητα των γυναικών.

Τον 19ο αι. τα μπάνια έγιναν ακόμη πιο δημοφιλή και οι γυναίκες είτε κολυμπούσαν είτε κωπηλατούσαν συνέχισαν να φορούν ρούχα (φόρεμα μπάνιου, κιλότες και κάλτσες από μαλλί ή βαμβάκι), τα οποία αντανακλούσαν και διατηρούσαν τους κοινωνικούς και σωματικούς περιορισμού , που επέβαλε η πατριαρχική κοινωνία αυτού του αιώνα στο γυναικείο φύλο. Στη βικτοριανή περίοδο (1837-1901)οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν «μηχανές μπάνιου», μικρά σπίτια με ρόδες που σύρονταν, μέσα και έξω από τη θάλασσα, από άλογα.

Η δεκαετία του 1880 και τα γυναικεία μαγιό είχαν ψηλό λαιμό, μακριά μανίκια φούστες μέχρι το γόνατο, κάτω από τις οποίες φοριόνταν παντελόνια, και ήταν φτιαγμένα από λινά ή μάλλινα υφάσματα. Ένα εναλλακτικό μαγιό στο τέλος του αιώνα ήταν το κοστούμι «Princess», μια μπλούζα κολλημένη στο παντελόνι, και φούστα από πάνω που έφθανε μέχρι τη μέση της γάμπας, ρούχα που βάραιναν στο νερό και περιόριζαν τις κινήσεις των χεριών.

Στο τέλος του αιώνα, ωστόσο, αυτό το κοστούμι ήταν η αρχή του ολόσωμου μαγιό και μιας σειράς άλλων αλλαγών. Οι γυναικείες δραστηριότητες στη θάλασσα άρχισαν να είναι πιο αποδεκτές και το παντελόνι του «Princess» έγινε πιο κοντό και δεν φαινόταν κάτω από τη φούστα.

Το 1905 η κολυμβήτρια Ανέτ Κέλερμαν, η επονομαζόμενη «Αυστραλιανή Γοργόνα», σε πρόσκλησή της να εμφανιστεί στη βρετανική βασιλική οικογένεια αρνήθηκε να φορέσει το άβολο ρούχο που πληρούσε τα πρότυπα της σεμνότητας της εποχής και έραψε κάλτσες στο μαγιό της.

Έτσι ξεκίνησε ο εκσυγχρονισμός των γυναικείων μαγιό και η αποδοχή της συμμετοχής των γυναικών στην ανταγωνιστική κολύμβηση, με πρώτη είσοδός τους, το 1912, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης.

Το 1910 ο κορυφαίος παραγωγός μαγιό Jantzen παρήγαγε τα «μάλλινα κοστούμια» για κωπηλατικά κλαμπ, κάνοντάς τα δημοφιλή στο ευρύτερο κοινό και το 1914 η αυστραλιανή εταιρεία Speedo άρχισε να πειραματίζεται με το είδος.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι τάσεις στα γυναικεία μαγιό άρχισαν να διαφέρουν. Στην Αμερική οι γυναίκες προτιμούσαν μια πρακτική και σπορ εμφάνιση, ενώ οι Ευρωπαίες επέλεγαν πιο κομψά και εφαρμοστά μαγιό. Μια άλλη βασική διαφορά των τάσεων στις δυο ηπείρους ήταν ότι τα γυναικεία μαγιό ήταν προσβάσιμα στη μεγάλη μεσαία τάξη των Αμερικανίδων, σε αντίθεση με τα ισχύοντα στη Ευρώπη, όπου υπήρχαν σαφείς ταξικοί διαχωρισμοί σχετικά με το τι και πού θα μπορούσε να αγοράσει ή να φορέσει μια γυναίκα.

Πάντως, στην περίοδο του Μεσοπολέμου (1918-1939) τα μαγιό εμφανίζονταν στα περιοδικά ως μοντέρνα ρούχα επώνυμων σχεδιαστών – Κοκό Σανέλ, Ζαν Πατού, Λανβέν, Σκιαπαρέλι κ.ά. – και το μαυρισμένο δέρμα έπαψε να αποτελεί δείγμα εργατικής τάξης. Αντίθετα το μαυρισμένο δέρμα έγινε της μόδας, αποτελώντας απόδειξη καλής φυσικής κατάστασης, υγείας και οικονομικής άνεσης, όσων έκαναν διακοπές.

Το 1931 εισάγεται στην παραγωγή το νήμα Lastex που συνδυασμένο με τεχνητές ίνες, όπως το ρεγιόν, έδινε ελαστικά και λαμπερά υφάσματα. Τώρα παράγονταν μαγιό σε ποικίλα χρώματα και σχέδια.

Το 1932 η Έλσα Σκιαπαρέλι κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ένα εξώπλατο μαγιό με ενσωματωμένο στηθόδεσμο, με σκοπό να αποφεύγονται οι γραμμές του μαυρίσματος κατά την ηλιοθεραπεία.

Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία των γυναικείων μαγιό ήταν η δημιουργία του μπικίνι το 1946, το οποίο πιστώνεται σε δυο σχεδιαστές. Τον Μάιο του 1946 ο Γάλλος σχεδιαστής Jacques Heim δημιούργησε ένα μινιμαλιστικό ρούχο κολύμβησης δύο τεμαχίων, το Heim’s Atome (=το άτομο του Heim), αν και αυτό εξακολούθησε να καλύπτει τον αφαλό.

Τον Ιούλιο της ίδια χρονιάς ο Louis Réard, μηχανικός που έγινε σχεδιαστής, δημιούργησε αυτό που το ονόμασε μπικίνι – σχετίζοντάς το με τις ατομικές δοκιμές που γίνονταν τότε στην ατόλη Μπικίνι των Νησιών Μάρσαλ, και το οποίο αποτελούνταν μόνο από τέσσερα τρίγωνα υλικού που συγκρατούνταν με κορδόνι. Ο Heim είχε διαφημίσει τη δημιουργία του ως «το μικρότερο μαγιό στον κόσμο», ο Réard, όμως, «είχε διασπάσει το άτομο».

Η άνοδος της κινηματογραφικής βιομηχανίας και ο μύθος του Χόλιγουντ επηρέασαν πολύ τη βιομηχανία των μαγιό. Μια από τις πρώτες γυναίκες που φόρεσαν μπικίνι στη μεγάλη οθόνη ήταν η Μπριζίτ Μπαρντό, το 1952, σε ηλικία μόλις 17 χρόνων. Σύμφωνα με τη Vogue, από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τα μαγιό θεωρούνταν περισσότερο «κατάσταση ντυσίματος και όχι γδύσιμο» πιστοποιώντας πως οι απελευθερωμένες τάσεις της μόδας γίνονταν σταδιακά αποδεκτές, έστω κι αν ακόμη οι κοινωνίες δεν ήταν αρκετά έτοιμες για το μπικίνι.

Το 1956, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης, στην ανταγωνιστική κολύμβηση, εισάγεται από τη Speedo το νάιλον στα μαγιό και από την ίδια εταιρεία , στη δεκαετία του 1970, η ελαστάνη. Ο συνδυασμός αυτών των δύο υλικών μείωσε την αντίσταση του νερού και βελτίωσε την ανθεκτικότητα των μαγιό.

Στη δεκαετία του 1960 οι Εμάνουελ Ουνγκαρό, Αντρέ Κουρέζ, Τζιόρτζιο Αρμάνι, Όσκαρ ντε λα Ρέντα και Κάλβιν Κλάιν άρχισαν να πωλούν έτοιμα μαγιό.

Το 1964 ο Αυστριακός σχεδιαστής Rudi Gernreich λανσάρει το μονοκίνι, το πρώτο τόπλες(=γυμνόστηθο) ρούχο, ιδιαίτερα αποκαλυπτικό με κοψίματα και διαφάνειες, δημιουργία που, ωστόσο, προκάλεσε την αντίδραση του Βατικανού.

Το 1974 θα εισαχθεί στην αγορά το στριγκ, με χώρα προέλευσης τη Βραζιλία και σταδιακά το είδος κατακτά την υφήλιο.

Προς το τέλος του 20ου αι. τα μαγιό έγιναν πιο τολμηρά και πολύχρωμα, αντικατοπτρίζοντας τις τάσεις εκείνων των χρόνων.

Η ανταγωνιστική κολύμβηση στον 21ο αι. επωφελήθηκε από τις τεχνολογικές εξελίξεις σε σχήματα και υλικά των μαγιό. Και φυσικά τα γυναικεία μαγιό που φοριούνται στις παραλίες συνεχίζουν να είναι λειτουργικά, μοντέρνα και, φυσικά, αποκαλυπτικά.